Tik, tak, tik, tak, ... binnen enkele uren begint kerstavond. Ik haast me om de laatste cadeaus in te pakken en daarbij niet te veel papier te verspillen. Daar heb je het al: ik knip het tweede stuk geschenkpapier te kort af en zal niet genoeg hebben als dat zo doorgaat! Ik neem een gigantisch stuk speelgoed vast waarvan de onwaarschijnlijke vorm me vervult met wanhoop voordat ik er zelfs nog maar aan begin. Ik moet meerdere keren herbeginnen, maar ik zal dat verdomde speelgoed inpakken! Plots, lichte twijfel ... ik weet niet meer of ik het prijskaartje van het inmiddels perfect ingepakte cadeau heb gehaald! Neem ik het risico of probeer ik om de verpakking met chirurgische precisie open te maken?

 

Ik ben juist op tijd klaar.

 

Het openmaken van de cadeaus kan beginnen. De kinderen scheuren ze naar hartenlust open ... en de anderen ook, trouwens. Al snel stapelen de mooie geschenkverpakkingen zich op als in elkaar gedraaide flappen en vullen uiteindelijk 3 vuilniszakken in een hoekje van de living. Ik kijk met een triestige blik naar het gevolg van onze bedoeling om anderen een plezier te doen. De geschenkverpakkingen gingen maar heel even mee ... Wat een verspilling!

 

Waarom werd er nooit een herbruikbare geschenkverpakking uitgevonden? Een geschenkverpakking die je zo vaak als nodig zou kunnen hergebruiken en die nooit verslijt, zelfs met een stuk speelgoed met vervelende vormen. Ik zeg tegen mezelf dat de oorzaak van het probleem de te grote hoeveelheid verschillende cadeaus is. Er is een systeem nodig dat zich aanpast aan eender welk voorwerp, iets universeel, zodat de geschenkverpakking telkens opnieuw kan worden gebruikt!

 

Ik ga daarop een leuke uitdaging aan: een geschenkverpakking creëren die zich aan elk cadeau aanpast!

 

Vervolgens ga ik een kleine naaimachine voor beginners kopen. Ik maak enkele testverpakkingen aan de hand van verschillende methodes. Ik zou toch wel graag willen dat het resultaat op een geschenkverpakking lijkt. Daarom lijkt een lint me wel gepast. Zo blijft alles op zijn plaats. Ik teken verschillende schetsen en begin aan de 3D-berekeningen. Ik moet een manier vinden om het gebruik van de stof te optimaliseren door rekening te houden met 3 factoren: de lengte, de diepte en de breedte van het voorwerp. Om het lint vast te maken, probeer ik verschillende oplossingen uit, om uiteindelijk te kiezen voor drukknopen. Dankzij de elasticiteit (dank je wel, mama!) kan het lint zich altijd aan de geschenkverpakking aanpassen.